Nu ga ik weer te snel

Daar zit ik dan in een franse trein. Eerst natuurlijk veels te vroeg op het station, trein vertrok om 12.49, en ik was er reeds om 9 uur, een typisch kenmerk van mij altijd te vroeg ter plekke (heb ik van mijn vader). Natuurlijkj moest ik naar een ander perron, maar helaas geen lifte, maaar trappen zonder fietsgleuf, dus dat werd even werken (moest 2x overstappen. Maar nu zit in een franse intercity ri. Cahors, tegenover me franse medemensen, die druk aan het internetten zijn via hun smartphone. Er is een 220 volt aansluiting , dus de batterijen worden full power opgeladen. De treinreis verliep verder rustig, wat gebabbeld met een oudere vrouw, was al een keertje in Santago geweest. Maar dat was wel 40 jaar geleden samen met haar man, mompelde ze. In Cahors een hotelletje bij het station gevonden, weer ontzettende aardige mensen. De kamer, met excuses, was naast de ontbijtruimte, wat s'morgens nogal lawaaierig was. No problem voor mij want ik ben elke morgen meestal rondom 6 uur wakker. s'-Avonds wederom lekker gegeten, buiten tussen de bloeiende oleanders. Nog even fc met het thuisfront en slapen geblazen.
De volgende dag na een lekker ontbijtje, op de stalen ros geklommen ri Pyraneen. Was ik net lekker aan het klimmen begon het te onweren, de bui afgewacht (en daar kwam wat naar beneden). Na de bui kwamen er wat politiewagens voorbij en ziekenauto's. Nadat ik was opgestapt, moest ik na  kilometer weer afstappen. Ik mocht niet meer doorrijden, alle verkeer werd teruggestuurd. Reden?
Dus ik weer terug, heuvel af, wat gezien de lengte veel zelfvertrouwen gaf, dat ik dat beklommen had en daar zat ik weer in Cahors. Hoe nu verder, omdat ik geen grote kaart heb is het moeilijk een alternatieven route te maken. Maar desondanks toch gelukt een alternatief te vinden en zo zit ik, weliswaar uitgeput, op de camping in Moissac. Het valt me trouwens op ,hoe meer ik naar het zuiden reis hoe minder mensen ik tegenkom. Van fietsers niets meer na Vezelay, wel onderweg soms van lopende pelgrims, maar dat is ook alles. Ondertusen heeft mijn fiets een naam gekregen n.m."Blauwtje", dus ik heb dus iemand om onderweg mee te praten, al is "Blaauwtje" een nogal gesloten type. Ondertusssen verandert het landschap met iets zuiderlijke kenmerken, veel bloeiende oleanders, veel terrasjes dus 's-avonds lekker buiten eten en ook de mensen (Ans zei het al) zijn veel vriendelijker en belanstellend watt je in godsnaam aaan het doen ben. Leuk was nog even te vertellen, dat bij de cathadraal van Cahors, een hele lijst moest worden ingevuld: waar kom je vandaan, leeftijd, alleen, geslacht etc.Denk je annoniem te gaan, maar alles wordt door de kerk geregistreerd.
LLeuk was ook nog toen onderweg in een klein plaatsje genoot van een kopje koffie (koffie waar geen Nespresso of jura apparaat tegenop kan, hier in Frankrijk) toen er wel 4 vuilniswagens stopte, met personeel in geel reflecterende overals aan, die ook wel een bakkie troost lustte. Nu een sprak engels, dus er werd gevraagd, waar ik vandaan kwam en waar ik naartoe ging. Het laatste oogde nogal wat bewondering. Ook gezien eer plotseling nog een bakkie troost voor me aangerukt met een heerlijk chocoladebrooddje. Nog leuker vond ik het dat in de volgende plaats ze luid toeterend en zwaaiend voorbij reden. Ja, ze kennen me hier in Frankrijk.Ondertussen gaat het weer lekker de laatste dagen, ik schiet lekker op, het weer wordt wel kouder (het haalt de dertig graden nauwelijks.) Door al dit voorspoedige geluid, ben ik veels te vroeg in het zuiden beland. Ik had helemaal de trein niet hoeven nemen achteraf. Dus nu zit ik in Pau (20 kilometer van Oloron, waar ik over 9 dagen Maja (eindelijk) weer zou zien. Pau zzelf viel me een beetje tegen, ook al is het op een heuvel gebouwd. Ik zit nu 2 dagen in Lescar in een IBIS hotel, vlakbij een levengraat shopping centre, met natuur een giganntische Carrefour en een hele grote Barbara/Nelleke shopping mall, met alle bekende Stokstraatmerken. Ik heb me daar een nieuwe korte broek gekocht, want in d mijne kreeg teveel slijtagegaten.
Wat de campings betrefd, hoe meer sterren, hoe ongezelliger, de kleine municipal zijn dee leukste. Maar nu komt het zwaardere werk, de Pyreneeën zie ik al in de verte liggen. Mijn bolletjestrui ligt al klaar.