Hè hè, daar zijn we dan

Zo dar ben ik dan eindelijk weer. De afgelopen dagen is er niets van gekomen, door allerlei toestanden. De voornaamste was ik was na het fietsen afgebrand, door de hitte, de heuvels (er zijn hier teveel van). Als ik de tent had opgezet was ik blij dat ik niets meer hoefde te doen. Zelfs het eten, waar ik toch een gemotiveerd voorstander van ben, ging soms met moeite. Ook de frustratie van dat je planning door de hitte konstant moet worden bijgesteld. Ook kwam i, erachter dat ik nog nooit een rustdag had gehad sinds Bastogne, dus hier in Nevers ben ik nu de schade aan het inhalen. Wat ook een heerlijke gedachten is dat ik morgen z'n 300 km naar het zuiden ga treinen om op schema te komen en dat geeft me rust. De afgelopen dagen in een dag van Troyes naar Auxerre gefietst, de langste tocht tot nu toe. Begon met wat kleine heuvels om te eindige op een h eeeeele hoge heuvel met een prachtig uitzicht op Auxerre en dan heb ik het nog niet over de afdaling. In Auxerre een hotelletje genomen en s'Avonds heerlijk gegeten bij de rivier (Seine) en de volgende dag natuurlijk de kathedraal in voor een stempeltje. De pastoor begon een prachtig mooi verhaal te vertellen, duurde welzeker 10 minuten, echter was bij mij helaas de ondertiteling weggevallen!?  De volgende dag weer verder ri Vezelay, waar ik halverwege moest stoppen, ondanks dat het parcours vlak was, door de hitte. Leuke camping, natuurlijk municipal fam Dol, wel vol met Nederlanders, die gezien hun blikken me voor een arme gek hielden. Vooral mijn Nederlandse buren negeerde me openlijk. Hierbij krijg ik altijd de neiging om overdreven te groeten, wat ook gebeurde. Welke de vaderlandse sfeer niet ten goede kwam. Maar het hoogtepunt kwam nog. mijn mag begon te rommelen, dus ik naar het plaatselijk restaurant, waar ik een heerlijk plaatsje in de schaduw buiten kreeg toegewezen (de Jacobsschelp  op mijn stuurtas ydoet soms wonderen, ook voor ex protestanten). Tussen heel gezellige Franse mensen die heel belangstellend waren omtrent mijn reis en dat met een half Franse/Engelse taal, geweldig.
Edoch daar kwamen de buren en togen meteen naar een leeg tafeltje, helaas daar kwam de eigenaar met de mededeling dat alles gereserveerd was en dat er alleen binnen nog plaats was. Later toen ik weg ging zaten ze binnen met bezweette hoofden en keken toevallig de andere kant op, terwijl ik ze beleefd groeten. Het is niet de juiste houding van een pelgrim lijkt me zo, maar het was wel genieten.Het valt me wel op dat ik sterker ben geworden, er wordt minder gelopen uphill, En kom minder mezelf tegen, dan ben ik niet een van de gezelligste voor mezelf en praat me snel de diepte in om er weer kruipend uit te komen.
Maar vanmorgen naar hèt station gegaan. Voor het stationsplein trof ik een ouder paar aan bepakt met fietsen.Ze waren net aangekomen in mijn fransengelse benadering gevraagd, hoe hun ervaringen waren.Die waren louter positief, ik hoefde me echt nergens druk om te maken, het personeel hielp ook wat mee. Het laatste bleek ook wel, eerst nog gevraagd bij de inlichtingen, kreeg op alle vragen een antwoord en een uitdraai van twee mogelijkheden. Met de uitdraai naar de biljettenverkoop, ook weer hetzelfde verhaal, alles werd keurig voor me gereserveerd. Ik hen überhaupt wel een ander kijk op Frankrijk gekregen. Tot nu toe alleen maar vriendelijk, hulpvaardige, Europeanen ont moet. Het valt met op dat op elke Marie of Hotel de Ville een franse maar ook een Europese vlag wappert!!